Nikki Rijst kent elke spier en pees in het menselijk lichaam. Niet gek, want ze studeert fysiotherapie en daarvóór doorliep ze het CIOS: de opleiding voor sport en bewegen. Haar droom is om als fysiotherapeut kinderen met een beperking te leren sporten en bewegen. Die droom kwam al dichterbij op Hilfertsheem College, waar Nikki leerde in zichzelf te geloven.
“Ik zit nu in het derde jaar van mijn studie en loop een half jaar stage bij een mooie fysiotherapiepraktijk in Bussum. Het leuke is dat hier alle generaties komen. Ik help kinderen met hun motoriek maar ook ouderen die bijvoorbeeld opnieuw moeten leren lopen met een nieuwe heup. In februari ga ik me verder verdiepen in de revalidatie van mensen met hersenletsel. Echt boeiend hoe je patiënten na een beroerte weer op de been kunt helpen!”
Steeds kleine stapjes
“Mijn grote droom is om kinderen met een beperking te helpen met lekker bewegen en sporten. Op het CIOS leerde ik tijdens mijn stage een jongetje van twaalf met aangeboren hersenletsel kennen. Hij had geen verbindingstukje tussen zijn linker en rechter hersenhelft. Zonder die hersenbalk is praten en lopen heel moeilijk. Ik mocht dat jochie helpen en zag hem steeds kleine stapjes maken, totdat hij echt zelfstandig kon lopen. Dat moment vergeet ik nooit meer. Als kinderen lichamelijk én geestelijk beperkt zijn, dan is werken met ze heel intens. Ik heb gebarentaal moeten leren en met vallen en opstaan ontdekt hoe je kinderen met autisme of ADHD moet aanpakken. Maar als je ze vooruit kunt helpen is dit werk zo ontzettend leuk en dankbaar!”
Een aangepast rooster
“Fysiotherapie is best een pittige studie. Je moet echt alle spieren en pezen in het menselijk lichaam kennen en weten hoe ze werken. Eerlijk gezegd had ik niet gedacht dat ik zo’n opleiding aankon. Ik was nooit een hoogvlieger: de Cito-toets op de basisschool maakte ik heel slecht. Op het Hilfertsheem lieten ze me een andere toets maken: daarbij kwam ik beter uit de verf. Ik kwam in de klas bij mevrouw Elzinga en zij was er altijd voor me. Anders dan op de basisschool kreeg ik complimentjes als het goed ging en veel hulp als iets niet lukte. Toen ik de ziekte van Pfeiffer had, waren ze er helemaal voor me. Ze maakten zelfs een aangepast rooster. Ik mocht wiskunde en sport overslaan, omdat ik goed was met getallen en al twintig uur per week turntraining had. Daardoor kon ik me meer richten op de talen, waar ik als dyslect mee worstelde.”
“Ik voelde hier pas echt wat succes is”
Groter durven dromen
“Op het Hilfertsheem voelde ik pas echt wat succes is. De docenten laten duidelijk zien dat ze in je geloven, waardoor ik leerde in mezelf te geloven. Langzaamaan durfde ik groter te dromen. Op het CIOS kwam ik nog steviger in mijn schoenen te staan en nu doe ik gewoon een hbo-studie. Ik ben zo blij dat ik op het Hilfertsheem heb gezeten! Ook al woonde ik wat verder weg dan de meesten: in Weesp. Maar goed, da’s ook maar een half uurtje van deur tot deur. Grappig genoeg werkt mijn zus hier inmiddels als docent Mens & Maatschappij. De meeste van mijn nichtjes hebben hier ook op school gezeten. Onze hele familie is dus fan. Wel jammer dat ik niet langer heb kunnen genieten van het mooie nieuwe schoolgebouw: Daar heb ik alleen het laatste half jaar les gehad.”
